Kamienie księżycowe – bajka ludzi księżycaGrażyna Więch-ŁazorDawno, dawno temu wśród północnych stepów i torfowisk, żyła społeczność w kilku bliskich sobie osadach. Osad było kilka, ale szamanka była tylko jedna. Utalentowana, niezwykła i wyjątkowa. Miała śniadą skórę, niebieskie oczy i rudo-brązowe włosy, była niziutka (nawet, jak na ludzi stepu), silna i muskularna. Manda.
Szafiry – bajka ludzi nocyGrażyna Więch-Łazor– Zaraz wrócę – powiedział, Xawery. Starszy człowiek, wstał z trudem z fotela i wyszedł z pokoju. Zu słyszała jego drobne, ostrożne, posuwiste kroki – odszedł daleko, do innej części podziemnego mieszkania – jego szurające kroczki zupełnie ucichły. Zu rozglądała się z zaciekawieniem po jaskini. Świat ludzi nocy nigdy nie był właściwie ciemny – zawsze paliły się świece, latarenki, lampy i ozdobne żyrandole.
